Wel twintig keer per dag vraagt je kind 'Is het zo goed, mama?' 'Doe ik het zo goed, papa?' 

Als jouw kind aangesproken wordt door iemand ze al een tijdje niet meer heeft gezien, dan klapt ze dicht en wordt ze heel verlegen, terwijl ze thuis super enthousiast is. 

Hoor je regelmatig uitspraken als 'Ik durf dat niet!', 'Ik ga dat nooit kunnen.' of 'Ik kan dat niet!'? 

Wil jij je kind hierbij helpen?

Lees dan zeker verder. 

Het is toch echt wel pittig op sommige momenten: met zijn tweeën telewerken, de kinderen opvangen en voor jezelf zorgen. 

Hoe kan jij opladen en voor jezelf zorgen tijdens deze crisis? 

Ik vertel het je graag! 

Lang getwijfeld of ik er wel of niet over zou schrijven. 
Corona heeft de wereld in zijn greep. 

Ik voel de zwaarheid ervan. 
De angst en paniek er rond. 

Mijn zoon komt thuis met vragen: 'Mama, wat is dat eigenlijk met dat virus? Waarom zijn alle juffen en de kinderen bang? Sommige kinderen zijn zelfs bang en laten dat niet zien hé!' 

Hij ligt er letterlijk wakker van. Niet door de bezorgdheid, maar door de emoties van de anderen die aan zijn lijfje blijven plakken. 
 

‘Ge waart toch echt een verlegen meiske hé, Katrien.’ zegt mijn bomma tegen me.

‘Weet je nog toen ik je ging halen in de crèche tijdens het carnavalsfeestje? Je zat daar helemaal alleen in een hoekske. Omdat niemand je leuk vond en niemand met je wilde spelen, dacht je. 2.5 was je toen.’

Pijnlijk moment dat geef ik toe.

Ze haalt nog meer herinneringen naar boven.

‘En die ene keer dat je moest optreden op het schoolfeest en je na twee seconden rechtsomkeer maakte en het podium afrende. Ge zijt toch hard veranderd hé! Wat ge nu allemaal doet! Ge hebt echt uw ding gevonden, hé!’

De kerstfeestjes zijn achter de rug. De volgende resem verplichtingen komen er aan: Oudjaar zingen, Oudjaar vieren, Nieuwjaar vieren, nieuwjaarsbrieven gaan voorlezen. Misschien nog een verjaardag hier en daar. Bij ons resulteerde dat in 3 kerstfeestjes,1 verjaardagsfeest, 4 nieuwjaarsbriefmomenten en Oudjaar zingen. Daar had nog bij kunnen komen: kerstavond en Nieuwjaar vieren bij mijn grootmoeder, kerstfeestje onder de grote familie (tantes, nonkels, coole neven en nichten) en Oudjaar vieren onder vrienden of familie.

Je merkt dat je kind zich niet lekker in zijn vel voelt: boos worden om het minste, prikkelbaar zijn, met niets tevreden, frustratie omdat die ene strijkparel die er niet in wilt, overdreven reageren ... 

Je weet dat je kind aan zijn grens zit en even tijd moet nemen om terug op te laden. Wat spanning loslaten zou zeker en vast helpen. Even buiten op de trampoline of wat voetballen, dat werkt nog steeds het beste. 

Je kijk naar buiten: het regent. Je zucht. Wat nu? 

Met deze top 10  ga je zeker weten te doen: 

Wat keek je uit naar het einde van de dag.
Eindelijk zie je je zoon/dochter na een lange werkdag terug.
Je kijkt uit naar die knuffel en die heerlijke lach.
Maar als je aan de schoolpoort staat, merk je al direct hoe laat het is.
Je krijgt amper een blik, de boekentas wordt aan je voeten gegooid en je krijgt een tsunami van verwijten over je heen.
“Waarom ben je zo laat? Ik moest als laatste van mijn klas wachten.”
“Je hebt niks bij om te eten!”
“Ik heb echt geen zin in patatten met spinazie en worst.”
“Het was zo’n stomme dag. Er was niks leuk.”

Gisteren hoorde ik het alweer. 

Een vader tegen zijn dochter: 'Doe eens niet zo flauw!' (Niet om te discrimineren, mama's doen deze uitspraak ook hoor.)

Ik moet me dan ontzettend hard inhouden om niet tussen beiden te komen. 

Mijn hart breekt als ik die uitspraak hoor. 

Bij elke spannende activiteit heeft je kind last van buikpijn.

'Ik wil niet naar school, ik heb buikpijn.'

'Ik kan niet gaan zwemmen, mijn buik doet pijn.'

Buikpijn kan veel betekenen. 

Wat is eigenlijk de oorzaak van buikpijn?

Ongetwijfeld kennen jullie als Bachbloesem de Rescue remedie. 
Rescue wordt door mama’s en papa’s onder elkaar en op Facebookgroepen volop aangeraden. Soms zelfs als wondermiddeltje. 
Het is inderdaad een prachtig product. 

Ik herinner het me nog alsof het gisteren was. 
De eerste dag van schooljaar in het tweede leerjaar. 
Ik was ongelooflijk bang. Ik zag nieuwe kinderen in de klas. Een nieuwe meester. Een nieuw klaslokaal. 
Papa ging me mee afzetten. 
Tranen met tuiten huilde ik. 

Talenten…

Het is me wat. Je wordt er haast mee om je oren geslagen. Talenten in voetbal. Talenten op school. Talenten hier. Talenten daar. Talent in dit. Talent in dat.

Maar wat is talent eigenlijk?

Die ene druppel was er gewoon te veel aan....

Je voelt de vuurbal binnenin groter en groter worden. Je beseft in een seconde wat er gaat gebeuren, je staat op ontploffen. De vuurbal begint vanuit je buik op te stijgen naar je borstkas, naar je keel en plots... Je begint te roepen. Je bent boos. Heel boos! Je kids dreven je tot het uiterste.

Je kent dat wel.... 
Je zoon krijgt een grote legodoos. Flikkerende oogjes. Enthousiasme. Vol overgave begint hij te bouwen. Hij vergeet de tijd en gaat volledig op in het plan lezen en het bouwen. Maar plots hoor je gezucht en gepuf. Frustratie, want het lukt niet. Hij ziet het niet. Hij wordt boos en wilt dat je komt helpen.

'Katrien, hoe ben je eigenlijk op die naam TALENTENBOOMHUT gekomen?' 

Wel... 
Ik heb 13 jaar met hart en ziel lesgegeven in de eerste en tweede graad van het middelbaar onderwijs. Na twee burn-outs leerde ik hoe belangrijk het is mijn eigen hart, gevoel, ritme en intuïtie te volgen. Ik maakte een transformatie door. Ik sprong.