Sinds de kinderen er zijn, zijn er heel wat sociale verplichtingen bijgekomen en hebben we dus echt keuzes moeten maken. Elk jaar kwamen we uitgeput uit de kerstvakantie, ook al waren mijn man en ik twee weken vrij. Te veel feestjes, te veel drukte, te veel stress en te veel prikkels. Dat moest dus anders. Het was geen gemakkelijke beslissing hoor, bepaalde feestjes te laten vallen. Het vroeg moed en begrip van de andere. Zo werden die verplichtingen bewuste keuzes waar we met volle teugen kunnen van genieten. 

O, en als je je het moest afvragen hoe wij Oudjaar vieren. Awel, wij doen gewoon waar we echt zin in hebben. Dit jaar vieren we dat dus met ons eigen gezinnetje. Standaard kost (videe uit een pakske van de Colruyt met frietjes). Samen een filmke kijken. Cosy, gezellig. Hartverwarmend. Gewoon ons ding. Dat helemaal past.

Sinds ik met die talentenbril kijk, lukt het ons veel beter om in te spelen op de noden en behoeftes van iedereen van ons gezin.

Hoe ik dat doe? Awel, ik zal jullie dat eens even uitleggen. Stel je hebt een feestje te geven. Te weinig tijd, outfits, planning, eten maken, … . Eigenlijk, is dat dat gewoon een feestje met veel stress. Het kan dus echt anders.

Want als je de talenten van je kinderen en familieleden herkent kan je hier veel gemakkelijker mee rekeningen houden, zodat er zo weinig mogelijk batterijen leeglopen. Want als je zoveel mogelijk talenten in actie laat komen, dan worden die mensen daar gewoon heel blij van en krijgen ze er energie van. Heerlijke sfeer toch voor op een feestje?

Hoe doe je dat bij je kinderen?

Zet bij de voorbereiding de ideeënfonteinen in actie. De ideeënfonteinen kunnen brainstormen over welke spelletjes er allemaal gespeel zullen worden, welk thema er dit jaar zal zijn en welke versiering er allemaal gemaakt kan worden. De beeldorganisatoren zullen dan het hele feestgebeuren als een film voor hun ogen kunnen laten afspelen.  Ze zullen het kinderfeest helemaal kunnen plannen en organiseren.  De woordkunstenaar voorziet voor iedereen een mooie Nieuwjaarswens. Creatieve makers zet je ook gemakkelijk aan het werk. Laat kinderen met dit talent het feestje mee voorbereiden door de tafelversiering te maken: slingers, servetten vouwen, knutselwerkjes voor op tafel, mooie kaarten voor de Nieuwjaarswens… .

Op de dag zelf komen de mooimakers  in actie. De mooimakers zijn op feestjes vaak in hun nopjes. Decoreren, versieren, de tafel dekken, feestkledij aantrekken, optutten, …  daar worden ze gewoon heel blij van. Betrek mooimakers bij je feestje, ook al zijn ze nog kleuter. Laat ze de tafel mee versieren. Laat ze hun eigen kleren kiezen (ja, ook al matchen ze niet en lijkt je kind eerder op een kerstbal of een mislukte Pipi Langkous– LET IT GOOOO!). Laat hun talent in actie komen. Ze zullen in hun nopjes zijn in plaats van een weerbarstige en koppige kleuter die weigert om broekkousen aan te doen.

Tijdens het feestje zelf zijn er nog heel wat andere talenten die in actie komen.

De sfeervoelers. Hangt er een positieve sfeer: top! Dat geeft energie. Negatieve energie of spanningen: bleh! Dat zuigt hen leeg. Op feestjes worden we dus overspoeld door sfeer. Een lang toiletbezoek laat je dan weer even op krachten komen en bij thuiskomst helpt een douche om al wat niet van jou is van je af te spoelen. Kinderen komen dan even knuffelen en mama-tanken als ze overspoelt geraken. Even terug hun eigen lijfje voelen. Maar ze zijn er ook goed in om de positieve sfeer er terug in te brengen. Yes!

De bewuste bewegers hebben tijdens lange feestjes nood aan een frisse neus: blokje om, partijtje voetbal, fietstochtje of kubben. Batterijen in no time weer helemaal vol.

De bezige bijen. Ja, altijd druk in de weer.  Mijn man en ik hebben moeten oefenen in het werk ook eens aan de andere te laten zodat we op de feestjes niet over onze grens gaan. Zijn je kinderen bezige bijen zorg er dan voor dat ze altijd iets te doen hebben. Want als de verveling toeslaat, manman, dan heb je een lastig kind aan je been. Maar let er ook op dat ze niet over hun grens gaan. Dat is het addertje bij de bezige bijen. Niets doen is een opgave, maar daardoor voelen ze vaak niet dat hun batterijen leeg lopen aangezien hun talent in overdrive gaat. Hou die bezige bijen dus goed in het oog en laat ze ook even rusten. Knuffelen bij mama op de schoot of even een verhaal voorlezen zal ze de nodige rust geven.

Ontrafelaars houden van spelletjes als  Cluedo, de kennissponsen van kwissen en doordenkers houden van filosofische gesprekken. Dat zijn de kinderen die bij de grote mensen graag komen luisteren naar de diepere gesprekken.

De stille helpers geef je de verantwoordelijkheid over de kleintjes. Wat zullen ze zich daardoor in hun nopjes voelen.

En nadien…

Dan heb je de herkauwers…  Die hebben wat tijd nodig om alles wat er die dag gebeurde te verwerken. Overloop met je kind de dag. Wat ging er goed? Wat vond je leuk? Wat vond je minder leuk? Zo voorkom je lang gepieker in bed.

Op deze manier komen er al 13 talenten in actie op een feestje. Cool he!  Het zijn er vaak nog veel meer, maar dit zijn volgens mij de meest voorkomende. Hoe meer talenten in actie , hoe meer de batterijen opgeladen zullen zijn na deze drukke periode.

Geweldig toch?

Denk je nu van: "Katrien, wow, dit lijkt me wel wat. Ik wil ik zo leren kijken, maar ik weet begot niet hoe ik er moet aan beginnen?" In februari geef ik een talentenbabbel voor ouders. Er zijn nog plekjes vrij.

Ik zou zeggen, geniet van de eindejaarfeestjes. Maak er vooral je eigen ding van. Kijk naar wat jouw gezin nodig heeft en kies daarvoor. Volg je hart, dat klopt altijd.

Ik zie jullie graag in 2019 weer!

Onze kinderen waren nog niet helemaal uitgerust of daar was kerstfeestje nummer 1 al. Onze zoon is net als ik. Hij wilt echt niets missen. Hij wilt zo hard mogelijk genieten van alles wat er gebeurt. De pakjes, de geuren, de geluiden. Spelen. Luisteren naar de verhalen. Genieten van het heerlijke eten. 
Ze mochten ook blijven logeren. Dat maakte het feestje NOG leuker natuurlijk. 
Terug thuis had hij veel te vertellen. Er was tijd tekort om alles te laten zien. Geen tijd genoeg om alles wat hij de afgelopen dagen had opgepikt te verwerken. 

En dus liep zijn potje over. 
Alles was en ging verkeerd. 
Hij morste op zijn pyjama. Hij kreeg zijn broek niet snel genoeg los. Ik koos de verkeerde tandpasta. Zijn zus zat op de verkeerde kant van het bed. Hij werd boos omdat ze een grapje vertelde. Het leesboek was niet naar zijn zin.
Boos,
boos,
boos. 

En toen...
Toen werd ik ook boos. Ik riep op hem. Dat hij maar eens moest stoppen. Met zijn geroep. Dat hij maar gewoon moest verder doen. Dat hij het moeilijker maakte dan het was. 

Ik moest slikken. 
Waarom riep ik eigenlijk op hem? 
Ik ademde even diep in en uit. Ik voelde me rustiger worden. 
Ik besefte dat hij me met zijn gedrag iets wilde zeggen. 'Mama, ik ben zo moe. Ik weet met mezelf geen blijf meer.' 
Ik zag mijn zoon. Worstelend met zijn vermoeidheid. Als een groot rood vuurspuwend beest. 
Ik voelde de liefde voor hem. En het begrip. Mijn blik verzachte. Mijn stem verzachte. 
Ik zei 'Het is precies allemaal een beetje veel voor je. De afgelopen dagen zijn er zoveel leuke dingen gebeurd. Ik denk dat je zo hard genoten hebt, dat je je wel heel erg moe moet voelen.' 

De boosheid werd verdriet. 
'Ja mama, ik ben zo mooooeeeee-oooeeee.'

Ik gaf hem een dikke knuffel. 
Ik hielp hem met tanden poetsen.
Ik las voor.
Hij werd rustig. 

Samen nog wat knuffelen. 
'Slaapwel lieve schat'

En ik nam me 2 dingen voor: 
1) Het eerste kerstfeest van 2019 plan ik niet meer op de eerste zaterdag van de kerstvakantie . Eerst een dagje rust. Voor hen en ons. 
2) Ik ga hem meer rustmomentjes aanbieden tijdens de volgende feestjes. (Hoe je dat doet, lees je in mijn volgende blog.) 

Kijken achter gedrag is nochtans iets waar ik zelf zo hard op hamer tijdens mijn talentenbabbels voor (groot)ouders. Een onbewaakt moment van eigen vermoeidheid deed me direct in mijn emotie schieten. 
Het werd dus voor mij ook een oefening in mild zijn voor mezelf. 

Dat is wat ik jullie ook wens in 2019. 
Veel liefde en mildheid voor jezelf. 
Zodat je je kinderen, door dit te doen, ook leert van mild en zacht voor zichzelf te zijn.

Liefs Katrien

Lieve mama's en papa's, jullie zijn niet alleen.

Echt waar.

Het is bijna winter. We naderen de langste nacht.

Ze spelen minder buiten, zien minder licht.

De Sint is net gepasseerd en daar staat de kerstboom al met pakjes onder.

Van de ene spanning in de andere.

Als je dan nog eens geluk (pech) hebt, verjaar je ook nog eens rond die periode.

Bij de grootouders en peters en meters kwam de Sint ook nog eens. Dus rijden we van hot naar her om de kadootjes op te halen en gezellig onder familie te zijn.

Jullie kinderen zijn waarschijnlijk moe èn overprikkeld.

Logisch dat ze zich niet goed in hun vel voelen. Het is gewoon allemaal te veel. Of je nu hoogsensitief bent of niet, al die prikkels moeten verwerkt worden.

En dat gebeurt vaak 's nachts.

Als je kind dan nog eens overprikkeld uit school komt en de prikkels niet kwijtraakt voor hij/zij naar bed gaat, dan is de kans groot dat je kind ook nog eens lang wakker ligt voor het in slaap valt.

Vicieuze cirkel als je het mij vraagt.

Hoe ga je hier mee om?

- Beperk uitstapjes. Laat je kinderen even op adem komen. Misschien kunnen oma en opa naar jullie komen of kunnen twee uitjes op 1 plek gecombineerd worden?

- Laat je kinderen ontspannen na school. Ja, eerst ontspannen, dan huiswerk. In een vol hoofd past niks meer.

- Na school of voor het slapengaan een douche nemen, spoelt de overtollige prikkels er af.

- Stuur ze zo vaak mogelijk naar buiten. In de natuur, daar worden batterijen opgeladen en overtollige prikkels losgelaten. Ga samen even wandelen. Blokje rond met de fiets.

- Laat je kinderen zich maar eens even vervelen. Duw ze geen tablet onder de neus als ze ambetant doen omdat ze zich vervelen. Dit zijn gewoon nog meer prikkels. Verveling zorgt er voor dat die prikkels een plekje krijgen.

- Masseer je kinderen voor ze gaan slapen. Uit het hoofd, in hun lijfje stopt het piekeren. Ook gewoon heerlijk voor de verbinding tussen jou en je kind.

- Maak gebruik van essentiële oliën. Ik gebruik in mijn praktijk de oliën van doTERRA. 100% pure en biologische oliën. Vetiver en cedarwood zorgen voor ontprikkeling, lavendel brengt rust, Balance doet je gronden en Wild Orange zorgt voor vrolijkheid en bevordert het doorslapen. Vlak voor onze kindjes gaan slapen rollen ze ons favoriete trio onder hun voetjes en in hun nekje: lavendel, wild orange en vetiver. Sweet dreams.

Zit je na deze tips nog steeds met je handen in je haar, en heb je het gevoel dat je hulp kan gebruiken, neem dan zeker contact met me op: katrien@talentenboomhut.be. Samen kijk ik met jou hoe ik jullie kan ondersteunen.

Als ik aan mensen vraag wat zij onder talent verstaan, krijg ik regelmatig het volgende antwoord: “Datgene waar je heel goed in bent, datgene waarin je uitblinkt.” Als we van die definitie uitgaan, dan zijn er maar enkelen met een talent. Een topvoetballer, het meisje met de beste punten van de klas, die jongen die prachtig kan zingen, die sterrenchef …

Talent is niet de actie, maar talent is wat die actie doet met jou. Hoe jij je voelt als je dat talent in actie omzet. Want dan voel je je achteraf helemaal blij. Je voelt je mentaal helemaal opgeladen. Talenten gaan helemaal vanzelf. Het kost je geen moeite. Je vergeet de tijd als je er mee bezig bent en pas dan voel je die fysieke vermoeidheid.  Op deze manier heeft iedereen gemiddeld 10-15 talenten.

Ik leerde deze manier van kijken toen ik vorig jaar de TED-talk te zien kreeg van Luk Dewulf: http://tedxutrecht.com/speaker/luk-de-wulf-go-with-your-talent/ . Zijn betoog over talenten deed mijn grondvesten daveren. Ik zag het ene licht na het andere. Kippenvel, tranen in mijn ogen, ‘jajaja, dat is het!’… Zijn opener deed me direct meejuichen: “Het is tijd voor een positieve revolutie. Het is tijd om naar kinderen te kijken op basis van hun sterktes, hun mogelijkheden, hun zin om te groeien in de richting van hun ambities en hun verlangens. Het is tijd om ook volwassenen op deze manier te doen groeien. Het is tijd om te stoppen kinderen en volwassen te behandeling alsof ze een probleem zijn dat moet opgelost worden, een probleem gebaseerd op hun zwaktes en op wat ze niet kunnen. ”

Snap je waarom ik zat te juichen? Dit is gewoon mijn missie!

Ik voelde zo’n enthousiasme en gedrevenheid naar boven komen na het kijken van zijn TED-talk. Ik wilde dit ook kunnen, ik wilde ook talenten kunnen spotten bij kinderen en volwassene, ik wil kinderen en volwassenen helpen de beste versie van zichzelf te worden.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik volgde de opleiding bij Luk Dewulf, Els Pronk en Elke Busschots tot Talentenfluisteraar. Niet veel later schreef ik me ook in voor hun coachopleiding. Ik moest dat sterke buikgevoel volgen. Wat heeft me dat al mooie dingen gebracht.

Ik voel dat ik nog zoveel te doen heb. Kinderen, ouders, leerkrachten in hun kracht zetten door hun talenten zichtbaar te maken en hen te leren hoe ze deze talenten kunnen inzetten. Als iedereen aan zijn talenten kent en daarmee aan de slag kan gaan, zal je het aantal depressies, burn-outs, overgestresseerde mensen en kinderen, … met zienderogen zien dalen. Want als iedereen kan doen waar hij/zij blij van wordt, waar hij/zij energie van krijgt, waar hij/zij zijn batterijen door kan opladen, dan kunnen we allemaal de beste versie van onszelf worden. Klinkt heerlijk, niet?

Ben je nu net als ik helemaal enthousiast geworden van het betoog van Luk Dewulf? Via deze site vind je alle info om zelf talentenfluisteraar te worden.

Wil je graag je talenten ontdekken? Vraag dan hier je talenteninterview aan.

Lieve groetjes

Katrien,

Hoe kan je bij je kinderen checken of ze een auditieve of eerder een visuele leervoorkeur hebben? Er bestaat een heel eenvoudige oefening voor. Ze is niet sluitend, maar ze kan wel al in de goede richting wijzen.

Stel je kind een vraag waar ze diep over moeten nadenken. Bv ‘ Hoeveel speeltjes liggen er in de zandbak?’ Kijk dan goed naar de stand van de ogen:

• Kijken  ze recht vooruit, stel dan een nieuwe vraag. Dit was parate kennis.
• Je kind staart in de verte. Het beeld is wat wazig. Dit kan op een visuele voorkeur wijzen. Stel een nieuwe vraag en observeer weer. 
• Je kind kijkt naar beneden of naar de grond. Dit kan er op wijzen dat je kind een auditieve voorkeur heeft.
• Kijkt je kind naar boven, of eerst opzij en dan naar boven. Dan is de kans groot dat je kind een visuele voorkeur heeft. Het was even zoeken naar het juiste beeld.

Ik druk er nog eens op dat dit geen sluitende methode is. Daarvoor moet je bij een specialist zijn die kennis heeft over de verschillende leervoorkeuren.

Op zich is het hebben van een visuele voorkeur echt fijn. Er zit namelijk een soort van Google afbeeldingen en Youtube-kanaal in je hoofd. Hoe cool is dat!?  

Maar bij sommige kinderen kan dit echt voor heel wat problemen zorgen.

Stel je het volgende voor: Je kind krijgt dictee op school. Het woord komt auditief binnen, een beelddenker moet dan eerst in zijn hoofd het plaatje zoeken dat bij de woord past. Omdat beelddenkers 32 plaatjes per seconde zien voorbijkomen (gelukkig het meeste onbewust) is het moeilijk om net dat ene plaatje te vinden. Eenmaal gevonden kan je kind dit beeld omzetten op papier. Maar ondertussen heeft de juf al een ander woord gedicteerd. Je kind kan niet volgen. Het raakt gefrustreerd. Slechte punten volgen.

Beelddenkers:

• zijn sneller afgeleid (door al die plaatjes en associaties).
• hebben vaak minder voeling met taal.
• hebben regelmatig  volle hoofden door al die beelden waardoor er van de leerstof niet veel meer kan worden opgenomen.
• uiten hun frustraties wel eens in agressief gedrag (boos zijn, negatieve aandacht vragen, …).
• kunnen zich moeilijker uiten omdat beelden omzetten in woorden niet zo gemakkelijk is.
• zien het nut van tussenstappen noteren niet in want ze zien vaak direct de oplossing.
• hebben moeite om werkjes af te maken omdat ze overal mogelijkheden zien en nieuwe ideeën krijgen.
•  … .

En zo kom ik bij mijn titel: ik ben ervan overtuigd dat heel wat kinderen met concentratieproblemen, leermoeilijkheden, dyslexie, gedragsproblemen in feite beelddenkers zijn. Het is onder leerkrachten, logopedisten, ouders, directie, CLB, … spijtig genoeg nog niet voldoende gekend. Beelddenken is geen leerstoornis, het is eerder een andere leervoorkeur. Maar het kan vervelende gevolgen hebben als er niet op de juiste manier mee wordt omgegaan. Moeten jullie nu massaal de attesten van jullie kinderen laten onderzoeken op juistheid? Neen. Betwist ik de expertise van degene die jullie kind testte? Neen, helemaal niet.  Maar als jullie voelen dat er meer aan de hand, of dat het toch niet helemaal klopt, kan gespecialiseerde hulp helpen.

Kinderen die in mijn praktijk komen, bekijk ik zonder labels. Ze zijn Sofie. Gewoon Sofie. En niet Sofie met ADHD. Of Sofie met dyslexie. Of zoals Sandra Kleiplas het eens beschreef in één van haar blogs: ‘Soms wandelen eerst de 5 labels binnen en dan pas het kind.’

Elk kind heeft zijn/haar eigen unieke talentenmix. Beelddenken is ook een talent. Soms zijn kinderen de weg helemaal kwijt en is beelddenken hun grootste frustratiebron. Ik leer hen hoe ze hier mee moeten omgaan. Hoe ze dat beelddenken kunnen omzetten naar hun kracht.

Iedereen heeft talent, maar soms moet dat talent wakker gekust worden. 

GRENZEN
Boos zijn mag, het is een emotie als een andere. Toon je boosheid aan kinderen. Zo leren ze deze emotie kennen. 
Boosheid is nodig, het heeft een functie. Het geeft je grenzen aan. Je beschermt jezelf. Hier en niet verder! Kinderen leren hiermee 'nee' te aanvaarden, ze leren om te gaan met onrecht en met teleurstellingen. Ze leren voor zichzelf opkomen. 
Je kinderen leren door over hun grenzen te gaan. Gaan ze er niet over, leren ze niets. 
Als ouder geef jij ook grenzen aan je kind. Zo duw je hen terug naar de grens. Dit vinden ze niet fijn. Maar nodig om hen te beschermen. Kinderen hebben dus nood aan duidelijke grenzen.

PROBLEEM?
Het probleem bij boosheid is niet de emotie zelf, maar de manier waarop men ermee omgaat. Reken bijvoorbeeld tijdens je boosheid niet af met de persoon voor je. Als je een vat buskruit bent of je agressief wordt (verbaal of fysiek) tijdens je boosheid, dan is dat niet ok. 
Het mag ook zeker geen machtstrijd worden. Blijf bij je aangegeven grens. 
Als je die woedeuitbarsting voelt aankomen, adem dan eens diep in en uit. verwijder je uit de situatie. Geef dit aan je kind aan. 'Mama/papa moet even alleen zijn, even afkoelen...'
Besef ook dat aan boosheid vaak verdriet vast hangt. Bij jou, en dus ook bij je kind.

INSLIKKEN
Je boosheid inslikken en wegstoppen heeft geen zin. Emoties stapelen zich op, ooit komt het er uit. 
Bij kinderen is dat bvb op het einde van de dag, na school. Als ze terug in hun veilige omgeving, thuis zijn. Een ontladen van de hele dag. Een mega huilbui na een gestoten teen. Eigenlijk niks ergs, maar de ontlading moet er uit. 
Bij volwassenen kan je na een tijdje vreselijk boos worden om niets. Zoals om een sok die door je puber niet in wasmand belandde. Maar dan is de functie van de boosheid helemaal voorbij en niet echt nuttig meer.

PRATEN
Spreek uit wat je dwars zat, tijdens het moment of erna als de storm is gaan liggen. Wees duidelijk in het aangeven van je grenzen. Wees eerlijk naar jezelf, naar de andere. Leg uit welk gedrag je liever had gezien. Zoek samen naar een oplossing, kinderen zijn namelijk vindingrijker dan je denkt. 
Zucht dan samen eens goed. 
Zo kan je ontladen.

Boosheid is dus een gewone menselijke reactie, met een heel belangrijke functie.

Je komt erbij. Je bekijkt het plan, ziet dat ene blokje verkeerd staan en je corrigeert het zelf. Opluchting bij je zoon. Jij een scène voorkomen. 
Oef!

Alleen...
heeft je kind hier niets uit geleerd. Hij leerde niet omgaan met zijn eigen frustratie en hij leerde niet zelf naar de oplossingen te zoeken.

Hoe kan je dit dat wel aanpakken zodat hij de oplossing zelf kan vinden?
-' Ik merk dat je het niet fijn vindt dat je de oplossing niet vindt. Hoe zouden we het samen kunnen oplossen?'
-'Zullen we samen eens kijken? Waar zat je ergens? We zullen eens een paar stappen terug kijken. Misschien vinden we het op die manier. '
- 'Zullen er eens op een andere manier naar kijken? We draaien het eens om, we bekijken het eens vanuit een andere hoek. Misschien zien we het dan wel.'

Vaak zit de oplossing al in je kind, maar heeft je kind even een stapje terug of jouw aanwezigheid nodig om rustig te worden en zelf te voelen waar de oplossing dan zit. 
Leer je kind vanuit andere perspectieven te kijken. Daarin ligt vaak de oplossing. 
Als emoties te hoog oplopen, verwijder je kind fysiek uit de negatieve bubbel. Zet samen een paar stapjes weg.

Lukt dat altijd bij mij om zo te handelen? Neen hoor. Wij oefenen hier thuis ook nog. Zeker als mijn man en ik 's avonds heel moe zijn, dan lossen we het vaker eens voor hen op. Helemaal ok, zo eens af en toe ;)

Voor mij is dat yoga en mediteren.
Deze week heb ik weer mogen genieten van een ongelooflijke yogales van Anske van Smiling Lotus Yoga in Herselt.
Ik heb al heel wat yogalessen geprobeerd, maar zoals de hare vond ik er nog geen een. Ze slaagt er keer op keer in om de complete verbinding in en met mezelf te vinden.
Haar lessen zijn geen lukraak gekozen oefeningen. Elke les en elke oefening is doordacht, elke les heeft een specifiek doel. Ze vertelt ons aan het begin van elke les wat we gaan doen en waar we rond gaan werken. Zo kregen we na de winter oefeningen om te zuiveren, ons lichaam klaar te maken voor de lente. Vorige week en deze week werkten we rond het in balans brengen van je zenuwstelsels. De balans tussen rust en onrust vinden.
De oefeningen zijn meer dan alleen in contact komen met jezelf, hier en nu. Ze hebben voor mij echt een therapeutische werking. Leren loslaten, moeilijkheden durven zien en aanpakken, je grenzen opzoeken, verleggen waar kan, alles leren voelen (ook dat wat we liever niet willen voelen) en hoe daar mee om kunnen gaan.

1 keer per seizoen slaat ze samen met Gritta van Temenos - ruimte voor de ziel de handen in elkaar voor een yoga met klankheling workshop. Een ongelooflijk zinderende ervaring. De eerste die ik meedeed zal ik nooit meer vergeten. Ik ontdekte er mijn echte, ware zelf. Het zette me zo aan het denken dat ik besliste om mijn hart te volgen. Het resultaat daarvan, kan je op mijn pagina lezen. 
 

Ik hoop dat je voor jezelf al zo'n activiteit vond. Eentje waardoor je in verbinding komt met je pure zelf. Waardoor je je batterijen terug kan opladen. Waarvan je weet dat je je nadien weer energiek voelt.
Als je er nog geen vond, blijf zoeken. Probeer en ervaar. Er komt zeker iets op je pad.

Ik wens jullie een fijn deugddoend weekend.

Wat is er toch aan de hand? Hoe lossen we dit op?
Peter Adriaenssens sloeg gisteren in HLN de nagel op de kop.
“Ik kan alleen pleiten voor kleinere klassen én voor mentors...."

Deze oefening kan overal en altijd gedaan worden. Zelfs met je ogen geopend. Oefen ook met je kinderen. Dat kan op een speelde manier (tijdens een wandeling, tijdens een spel, aan tafel met z’n allen).

Awel... 
Zo een naam bedenken voor je onderneming. Niet gemakkelijk. Altijd maar twijfelen: Het was niet origineel genoeg. Het klonk niet goed. Het was toch dat niet. Toch maar weer een andere kiezen...
Tot ik op een keertje zat te mediteren. Er stond geen muziek op. Enkel ik en mijn ademhaling. En toen zat die naam ineens in mijn hoofd. Alsof het universum me een cadeautje gaf. Ik werd super enthousiast. 'Ja! Dat is 'm!'
Verder mediteren ging niet meer ;-). Ik moest hem direct aan mijn man gaan vertellen. Het voelde zo goed! Deze was het gewoon. 
YES!

In die 13 jaar dat ik voor de klas stond, merkte ik meer en meer dat de nood aan socio-emotionele begeleiding groter werd. Ik zag steeds vaker dat kinderen behoefte hebben aan meer individuele aandacht om weer in balans te komen. 

Laat dat nu net mijn missie zijn. Kinderen/jongeren doen beseffen dat ze mooi zijn zoals ze zijn. Dat ze fier mogen zijn op zichzelf en dat ze zien wie ze echt zijn. Dat ze hun kracht ontdekken, hun talenten en weten hoe ze deze ten volle kunnen inzetten. Dat ze zich verbonden mogen voelen met hun ware zelf. Dat hun lichtjes binnenin terug hard kunnen branden. Dat ze hun intuïtie terug leren vertrouwen. 

Want immers… 
Kinderen die stralen van geluk krijgen vleugels. 

LET’S FLY!

Ik ben op pad. Al meer dan een jaar weet ik waarheen: niet terug. Niet terug naar die energieloze mama. Niet terug naar die energieloze partner. Niet terug naar die energieloze leerkracht. Niet terug naar die energieloze dochter, schoondochter, zus, tante, meter, kleindochter ... 
Nooit meer terug... 
Alleen nog maar vooruit. 
De overkant bleef tot voor kort heel donker. Ik vond dat heel beangstigend. Waar ging ik terecht komen? Wat moest ik daar doen? Welke taak had ik daar? Hoe ging het er uit zien? 
Het werd een lange tocht. Met veel diepe dalen, maar steeds vaker met hoogtes. Mijn geduld werd meerdere keren serieus op de proef gesteld. 
Beetje bij beetje kwam ik dichter bij de top. 
Ik begon wat licht te zien aan de overkant. 
Mijn vuur werd aangewakkerd. 
Mijn energie kwam terug. 
Mijn passie, mijn enthousiasme, mijn drijfveer, mijn missie... 
Toen was het daar... 
De Talentenboomhut. 
Ik volg mijn hart. Ik voel. Diep vanbinnen. Voorbij mijn angsten en mijn zorgen. 
Ja! Daar wil ik zijn. 
Ik spring!